Sensory Reality - A life changing technology (Dutch read)

 

Sensory Reality is een veelbelovend technologisch concept. Daarom bracht ik een bezoek aan Philadelphia, een zorginstelling die een Sensory Reality Pod op locatie hebben staan. 

Waarschijnlijk linken de meeste mensen nieuwe gadgets en technologieën voornamelijk aan de entertainment business, maar daardoor vergeten we wellicht dat er ook mee geëxperimenteerd wordt in andere industrieën. Mensen komen dankzij Virtual Reality bijvoorbeeld van hun vliegangst of fobieën af. Ondanks dat dit ontwikkelingen zijn waar ik al vrij enthousiast van word, dachten de mensen van Sensiks: dit kan beter. Sensiks is een Nederlandse start-up van 12 personen die hun ondernemende drive graag combineren met technologische experimenten, wetenschap en creativiteit. Ondanks hun Nederlandse roots hebben ze de ambitie om internationaal bekend te worden, en dan wel met het hierboven genoemde concept Sensory Reality. Na 38 maanden van ontwikkelingen, testen en aanpassingen presenteerden zij dan ook de eerste, op volle toeren draaiende, Sensory Reality Pod. 

Zoals de naam misschien al zegt houdt Sensory Reality in dat je zintuigen tijdens een simulatie geprikkeld worden. Zo kan je over het strand lopen, de zee zien, diezelfde zee ruiken en kinderen in de verte horen spelen. Naast dat dit heel gezellig klinkt, brengt het een zee (ha) van positieve effecten met zich mee. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om op deze manier herinneringen uit het verleden terug te halen, stresslevels te verlagen of belevingen van euforie te creëren. Sensiks zag in deze effecten een potentie die veel verder reikt dan alleen de game-industrie, daarom gingen zij samenwerkingen aan met onder andere winkelketen Hutspot, academisch ziekenhuis het Radboudumc én de zorginstelling Philadelphia.

Philadelphia begeleidt mensen met een verstandelijke beperking en hopen dat hun cliënten mede dankzij hun werk gelukkig kunnen zijn. Wat heeft Sensory Reality met oude mensen die meestal niks van technologie begrijpen te maken, denk je wellicht. Nou, best veel dus. De twee partijen kwamen elkaar per toeval tegen op de Luxury Fair, hier presenteerde Sensiks haar eerste Sensory Reality Pod. Sensiks en  Philadelphia raakte met elkaar in gesprek en kwamen tot de conclusie dat het bij zowel Sensory Reality als in de zorg om zintuiglijke beleving gaat. Zo ging het balletje rollen en stond twee weken na de eerste ontmoeting al een Pod op een Philadelphia locatie. In eerste instantie kregen zij een reguliere cabine, maar omdat er veel cliënten in een rolstoel zetten kregen zij zelfs een op maat gemaakte Sensory Reality Pod. 

Op de locatie heb ik een testmoment van Maria, een cliënt van Philadelphia, mogen meemaken. Wanneer er een testmoment plaatsvindt, kunnen de testpersonen kiezen uit verschillende simulaties. Zo kunnen zij bijvoorbeeld kiezen voor de geur van een zoute zee, zweven door een zogenaamd magisch bos of tussen de olifanten lopen op safari. Maria is bejaard, dementerend, heeft last van manisch depressieve buien, is passief en gelaten. Het is volgens de begeleider dus ontzettend belangrijk dat zij geprikkeld wordt.

Op het moment dat de begeleider Maria komt ophalen, reageert ze merkbaar blij. “Wat ga je doen vandaag”, wordt gevraagd. “Naar de olifantjes kijken”, zegt ze met een kleine grijns op het gezicht. Daar kon voor gezorgd worden; binnen enkele minuten stond de rolstoel van de cliënt geparkeerd in de cabine. Het is belangrijk dat de begeleider aanwezig is tijdens de testmomenten, op deze manier kan de Pod namelijk volledig aangepast worden op de voorkeuren van de testpersoon. Daarnaast heeft de aanwezigheid van de begeleider een positieve uitwerking op de relatie tussen cliënt en begeleider, iets wat best belangrijk is wanneer je elkaar bijna elke dag ziet. 

Wanneer de simulatie in gang wordt gezet, kijkt Maria niet erg om zich heen, maar de begeleider zegt daar wel gelijk bij dat te merken is dat ze alert is. Testpersonen als Maria reageren niet in het moment zelf, maar vertellen er later over. Dit gedrag is niet alleen opvallend in de cabine, maar ook in alledaagse situaties; wanneer cliënten de TV aan hebben staan, kan het lijken alsof ze helemaal niet aan het kijken zijn. Achteraf blijkt echter dat ze de volledige soap, die op dat moment aan stond, na kunnen vertellen. We vragen aan de cliënt of het fijn was bij de olifanten, ze antwoordt: “Ja, ik vind dit heel mooi.” Na de ervaring met de olifanten, lijkt het alsof Maria er wel weer klaar mee is. Wanneer er echter over het strand gepraat wordt, herkent zij dit gelijk en wil ze toch wel weer terug de Pod in. De begeleider vertelt vervolgens dat Maria daadwerkelijk merkbaar gelukkiger is wanneer ze op safari is geweest, of over het strand heeft gelopen. 

Waarom zetten ze zo’n cliënt dan niet gewoon lekker even buiten neer, om vervolgens een blokje om te gaan bijvoorbeeld? Bij ouderen met weinig mankementen zou dit wellicht kunnen, maar wanneer je met andere beperkingen zoals autisme te maken krijgt, wordt dit problematisch. Een kenmerk van mensen met autisme is dat zij vaak overprikkeld zijn, dus wanneer deze cliënten buiten worden neergezet, is dat nogal rampzalig. Sensory Reality lost dit probleem op, in de Pod worden de prikkels namelijk handmatig bestuurd. De begeleider noemt een voorbeeld van een jongen met zwaar autisme die de hele dag in bed ligt, omdat hij constant overprikkeld is. Deze jongen werd een aantal weken geleden mee de cabine in genomen en wist niet wat hem overkwam; hij kwam compleet gelukkig de Sensory Reality Pod uit. Als je bedenkt dat deze jongen nooit naar een echt strand zou kunnen gaan, en in principe alleen in zijn bed blijft, is het des te meer bijzonder dat hij dit heeft kunnen ervaren. 

Ook vertelt de begeleider over een aantal minder begaafde jongens; zij waren in eerste instantie bang voor de Sensory Reality Pod. Niet heel raar als je een donkere ruimte met vreemde apparatuur in gaat, zonder dat je helemaal door hebt wat er gaande is. Ze bleven dan ook eerst wat observerend, maar werden uiteindelijk toch nieuwsgierig. Toen ze vervolgens de cabine in gingen, kregen zij een muziekstuk van Vivaldi te horen. Terwijl ze de warmte en wind langs zich heen voelde gaan, begonnen ze wild op het klassieke stuk te dansen en springen. Het geluk en de adrenaline was van hun gezicht af te lezen, waarna ze vervolgens totaal overrompeld weer de cabine uit kwamen.   

Er zijn ook dementerende ouderen die enthousiast worden van de Pod, omdat het strand hen bijvoorbeeld doet denken aan vroeger. De cabine zorgt er dus voor dat mensen met dementie geprikkeld worden en verhalen beginnen te vertellen over vroeger, iets wat niet altijd makkelijk te bereiken is door simpel menselijk contact. Zo was er een vrouw die vrij weinig zei en redelijk passief was. Nadat zij echter voor het eerst de cabine had beleefd, leefde zij volledig op. Bepaalde simulaties deden haar namelijk denken aan dingen die ze in het verleden had meegemaakt, waar ze vervolgens met volle overgave over begon te vertellen.

Het verstandelijk vermogen van deze mensen is beperkt, maar hun wereld daarmee ook. Met andere woorden wordt de wereld van mensen die bijna niet meer de deur uit komen, dus bijna in letterlijke zin vergroot. Een dag plannen om erop uit te gaan zou nooit kunnen, maar je een kwartiertje wanen in een andere wereld kan dankzij deze technologie wel. Een beleving in zo’n cabine zou echter nooit een hele dagbesteding mogen overnemen. Zie de Pod als een verrijking van de instrumenten die mensen in de zorg tot hun beschikking hebben, het is voor deze mensen namelijk ook belangrijk om dingen thuis te blijven ondernemen.

Dat betekent overigens niet dat er weinig potentie in de betekenis van Sensory Reality voor de zorg zit. In de Sensory Reality Pod zitten namelijk biometrische sensoren verwerkt die de hartslag, huidgeleiding en ademhaling van een testpersoon meten. Door middel van kunstmatige intelligentie leert de cabine dus haar gebruikers kennen en kan het relevante suggesties geven die per persoon verschillen. Na de interpretatie van deze biofeedback kunnen er op deze manier bovendien nieuwe vormen van communiceren geïntroduceerd worden, zoals het creëren van emoticons voor mensen die niet op een reguliere manier kunnen praten. Anders gezegd wordt de cabine op deze manier binnen een gecontroleerde omgeving aangepast op de triggers van elke individuele cliënt, zonder subjectiviteit van een begeleider. Toch moet er niet vergeten worden dat de subjectiviteit, en daarmee feedback, van de cliënt altijd nodig is, zodat uiteindelijk het juiste algoritme bepaalt kan worden.

Onderzoeksinstituut TNO, een organisatie die bezet wordt door een tal van wetenschappers, had in de beginfase van Sensiks allang door dat het hier niet om een handjeklap technologie gaat. Het instituut is dan ook een samenwerking met Sensiks aangegaan, om hen van neurowetenschappelijke informatie en feedback te kunnen voorzien. Dankzij de (wetenschappelijke) ontwikkelingen die nu plaatsvinden, kunnen straks taken binnen de zorg opgevangen worden door een technologie als Sensory Reality. Dit betekent dat de rol van zorgaanbieders gaat veranderen, en dat er straks meer aandacht kan zijn voor empathie vanuit begeleiders. Met het constante tekort van mensen in de zorg, zouden dus niet alleen al zo’n 260.000 dementerende ouderen gebaat zijn bij Sensory Reality, maar ook onze volledige samenleving.

Sensory Reality is anders gezegd niet alleen een innovatie in de virtuele wereld van de Oculus Rift, het is tegelijkertijd een verrijking voor mensen wiens leven zonder deze technologie een stuk beperkter zou zijn.

 

Bron: https://www.alakefield.com/blog/sensory-reality-een-nieuwe-technologie-dat-levens-verandert